بیوگرافی یا زندگی نامه آلبرکامو

آلبرکامو از پدری فرانسوی و مادری اسپانیایی در الجزایر چشم به جهان گشود . کامو در سال های نخستِ پس از جنگ جهانی دوم همراه با ژان پل سارتر و سیمون دو بوار گروه نویسندگان ، فیلسوفان و منتقدان متعهد فرانسه را تشکیل دادند . هدف مشترک آنان تلاش برای حصول آزادی ، عدالت و عظمت انسان در دوران ستمگرانی بود که چشم دیدن یکدیگر را نداشتند . کامو در واقع از سال 1935 ، یعنی هنگامی که دانشجوی دانشگاه الجزایر بود ، در جنگ تبلیغاتی بر ضد فاشیسم *، مشغول فعالیت بود . او در آثار خود به مسائل مهم زمان ، یعنی فاشیسم ، کشتارهای جمعی ، پاکسازی*های وحشیانه ، استعمار ، مجازات مرگ، شکنجه ، تبعیض نژادی و جز اینها می پرداخت. کامو در برابر هر یک از اینها پاسخ اخلاقی روشنی ارائه می داد . او همچون بسیاری از روشنفکران زمانش، نظرهای خود را در دو قالب مهم ادبی ، رمان و نمایشنامه ، بیان می کرد. آثار عمده او را چهار نمایشنامه : کالیگولا(1944)، مقاصد ضد و نقیض (1944)، حکومت نظامی (1948)، آدمکشان عادل(1950)؛ دو مجموعه مقاله : اسطوره سیزیف (1942)، عصیانگر (1951)؛ و به ویژه رمان هایش : بیگانه (1942)، و طاعون (1947) تشکیل می دهند . موضوع بیشتر آثار او «پوچ گرایی » (بی معنی بودن هستی انسان در زمین) بود و در کشف راه حل های مثبت برای مسائلی که پوچ گرایی ارائه می داشت پیوسته تلاش می کرد . کامو در اسطوره سیزیف چهره انسانی را نشان می دهد که ناگریز است وظیفه ای پوچ را به انجام برساند ، انسانی که در عین حال انجام چنین وظیفه ای شاق از رسیدن به خوشبختی غافل نیست . انسان کامو پوچی را می پذیرد اما به یاری همه سلاح هایی که در اختیار دارد با آن به نبرد برمی خیزد .

در سال های نخست دهه 1940، واقعیت های خشن اشغال فرانسه به وسیله سربازان آلمان در نگرش کامو نسبت به جهان تغییری اساسی پدید آورد . او جهان متعالی و نفس گرایی اسطوره سیزیف را به کناری افکند و اقداماتی را بر ضد خشونت انقلابی و به ویژه کمونیسم و فلسفه تاریخ آن آغاز کرد. دو اثر حکومت نظامی و آدمکشان عادل مبارزه ای مقدماتی برای جنگ تمام عیاری بود که به یاری عصیانگر تدارک دید و به دنبال آن از سارتر و دوستان برید. انتشار این کتاب در 1952 سبب آغاز مجادلات شدید میان کامو و سارتر که متحد حزب کمونیسم فرانسه به شمار می آمد ، شد. بسیاری از خوانندگان او ، آثار این کامو را بیشتر می پسندند . باگذشت زمان ثابت شده است که طاعون، با آن پایان خوشبینانه و تمثیل ناساز، شاهکار او نیست («آنچه آدمی به هنگام همه گیری بیماری درمی یابد این است که چیزهایی که در انسان شایسته تحسین است بیش از چیزهایی است که سزاوار سرزنش است») بلکه رمان سقوط (1956) اثر عمده او به شمار می رود . در سقوط ، که یکی از ده رمان بزرگ جهان شناخته شده ، نویسنده در نوشگاهی در آمستردام ، به گونه ای غم انگیز و خنده*آور ، از ناتوانیهای خود با شنونده ای خاموش سخن می گوید . او حتی نتوانسته است جلوِ خودکشی دختری را در رود سن بگیرد. این رمان هر چند به ظاهر پوچ گرایانه است اما در واقع طرد پوچی است . کامو در 1958 با انتشار مجموعه داستان غربت و قربت ثابت کرد که در زمینه داستان کوتاه نیز، که زنده ترین و ارزشمندترین قالب ادبی شناخته شده ، تواناست .

در 1960 ، آلبر کامو که روزی سرمقاله هایش در روزنامه مخفی نبرد، روزنامه نهضت مقاومت فرانسه ، به مردمی امید حیات می بخشید که حضور چکمه سربازان هیلتر نفس در سینه های شان بند می آورد ، در حادثه ای رانندگی جان باخت . کامو اگر در این حادثه جان خود را از دست نمی داد اکنون یکی از رمان نویسان پیشرو عصر حاضربود . آلبرکامو در 1957 جایزه نوبل برای ادبیات را از آن خود کرد. این جایزه برای مردی که پدرش کارگر دوره گرد مزرعه مادرش خدمتکاری بی سواد بود دستاورد کوچکی به شمار نمی آید .