بیوگرافی یا زندگی نامه نام گی دو مو پاسان مرادف

نام گی دو مو پاسان مرادف داستان نویسی است . او در 1850 در نرماندی فرانسه چشم به جهان گشود. در شش سالگی پدر و مادرش ا زهم جدا شدنداما او جانب مادر را گرفت و در کنارش ماند . در سیزده سالگی به یکی از مدارس کاتولیکها رفت و چیزی نگذشت که اخراج شد . سپس به مدرسه دیگری رفت و در آنجا به خاطر سرودن شعرجایزه ای دریافت داشت . آغاز جنگ فرانسه و پروس در 1870 وقفه ای در زندگی ادبی او ایجاد کرد . پس از جنگ به پاریس رفت تا شغلی دولتی بیابد و در وقتهای فراغت به کار سرودن شعربپردازد، در پاریس بود که زیر نظر گوستاوفولبر ،*استاد نثر فرانسه .*به تمرین نوشتن مشغول شد .چیزی نگذشت که میان این دو رابطه ای عاطفی به وجود آمد . فلوبر که دریافته بودموپاسان استعدادهای نهفته ای دارد او را به نوشتن نثر علاقه مند کرد . سالها صبورانه به آموختن هنر نوشتن بدو پرداخت. موپاسان از استاد بسیاری چیزها آموخت که «هنر دیدن »نخستین درس بود . فلور به او می گفت :«هنر دیدن با صبری طولانی به دست می آید . در هر چیز ، جزئی کشف ناشده و نادیده وجود دارد . ما چشمان خود را عادت داده ایم تا تنها چیزهایی ببینیم که دیگران پیش از ما دیده اند . حتی در کوچکترین اشیاچیزی ناشناخته وجود دارد .باید آن را یافت .»بدین ترتیب ،*موپاسان دریافت که در هر فرد یا شی چیزی نهفته است که آن فرد یا شی را از افراد یا اشیای دیگر متمایز می کند . موپاسان در جایی دیگر از قول فلوبر گفته است :«برای بیان هر چه می خواهید بگویید تنها یک واژه ، برای به حرکت در آوردن آن ، یک واژه و برای توصیف آن ، یک واژه وجود دارد . باید آن واژه ،*آن فعل ،*آن صفت را یافت . به تخمین و تقریب نباید بسنده کرد ، به تزویرنباید توسل جست، *حتی تزویرهوشمندانه برای از میان برداشتن دشواری نباید از تردستیهای لفظی سود جست .» سال به سال موپاسان تلاش می کرد تانکته های استاد را به کار گیرد . هرهفته سیاه مشقهای خود را برای او می فرستاد و خود یکشنبه هفته بعد برای ناهار و شنیدن انتقادهای او به خانه اش می رفت . موپاسان می گوید :«من شعرسرودم ،*داستان کوتاه ،داستان بلند .*حتی نمایشنامه نفرت انگیز نوشتم ،*اما هیچ کدام از آنها بر جانماند .»

موپاسان در اواخر دهه هفتاد قرن نوزدهم با چهار نویسنده دیگرکه آثار امیل زولا ،*بحث انگیز رمان نویس آن دهه ، را تحسین می کردنددیدار کرد و مدتی در زمده «یاران مدان »که خود را ناتورالیست می خواندند،*در آمد( مدان روستایی نزدیک پاریس بود که زولاو یاران او در خانه ای در آن گرد می آمدند ). هنگامی که گروه تصمیم گرفت جنگی با عنوان غروبهای مدان با درونمایه جنگ فرانسه و پروس منتشر کند ،* موپاسان نیز،در آن جمع ،داستانی درباره یک روسپی خواند . آنان که چیزی در باره رابطه فولبر و موپاسان نمی دانستند از استعداد خارق العاده موپاسان شگفت زده شدند . زولا تصویق کرد که داستان موپاسان را بهترین داستان مجموعه شناختند . به دنبال این موفقیت بودکه موپاسان شغل کارمندی را رها کرد ، آرام آرام از زولا و یاران مدان جدا شد و نیرو و استعداد خود را صرفا در خدمت نوشتن به کار گرفت نویسنده ای حرفه ای شد و در مدت یازده سال دهها مقاله ،*نزدیک به سیصد داستان کوتاه و شش رماننوشت و در عین حال زندگی اجتماعی ناآرامی داشت .

برخی منتقدان گفته اند که موپاسان صرفاً ناظری است که تنها در ترسیم سطح زندگی مهارت دارد و در دیدن واقعیتهای نهفته ناتوان است . اما ضرباهنگ سریع داستانهایش معمولاً به پایانی گیرا می انجامندکه تصویری طعنه آمیز از تجربه زندگی آدمی به دست می دهد.

داستان کوتاه ،حتی امروزه ،درفرانسه چندان پایگاهی ندارد ،*احتمالاً به همین سبب بوده است که موپاسان به همه تواناییش در ارائه داستانهای کوتاه ،*احساس می کرد باید درزمینه رمان نیز دست به تلاش بزندو آثارش چون یک زندگی (1883) ،بل ـ امی (1885) ،*پیر و ژان (1888) وقلب انسان (1890) ارائه دهد که ،هر چند بی تردید از امتیازاتی برخورداند.اما استعداد او را به بیراهه کشاندند . اکنون با آنکه بیش را یک قرن از درگذشت موپاسان می گذرد هم داستانها و هم نظریه هایش درباره داستان نویسی با اهمیت شمرده می شود *؛با این همه ، سهولت ظاهری نوشتن وعدم پیچیدگی در شگرد داستانهای کوتاه اوواکنشی رواشنفکرانه را ـ به ویژه در فرانسه ـ برانگیخته و ارزش او را تاحد صنعتگری عاری از روح تنزل داده است . اما گی دو موپاسان همواره یکی از معقولترین ،*مهیج ترین و خوش قلب ترین داستان گویان همه زمانها باقی خواهد ماند .

از آثار وی می توان به :

یک زندگی
بل امی
استوار همچون مرگ
توپلی
مادمازل فی فی
مادر وحشی ؛ اشاره کرد .