شارل پیر بودلر که در سال 1821 متولد گردیده است بزرگترین شاعر آخر دوران رمانتیسم فرانسه است که آن را عصر «امپراتوری دوم» می*نامند. بودلر از آن شعرایی است که با گذشت زمان افتخار و شهرتی بیش از آنچه در دوران زندگی داشته*اند به دست آورده*اند. به*طوری که می*توان گفت وی به قرن بیستم بیشتر از قرن نوزدهم تعلق دارد. حیات کوتاه وی سراسر با رنج و تلخی و بدبینی آمیخته بود. وی مانند ادگار آلن پو شاعر بزرگ آمریکایی، که بودلر «داستان*های عجیب» او را به فرانسه ترجمه کرد، از زندگی مبتذل و عادی فراری بود و چون مانند «پو» روحی علیل و بیمار داشت برای فرار از دست حقایق تلخ زندگی به دامان مخدرات پناه برد. یک اثر معلوف او «حشیش» است که در آن از محاسن فراوان حشیش و تریاک صحبت می*کند و به کرات از ایران نیز نام می*برد. شاهکار بسیار معروف بودلر گل*های اسهریمنی یا گل*های بدی اوست که شهرت جهانی دارد. این اثر مجموعه اشعاری است که با لحن تلخ درباره زن و شراب و لذت و فلسفه سروده شده و از نظر آنچه که «اخلاق» نامیده می*شود، آثاری خلاف اخلاق دارد و به همین عنوان بود که در سال 1857 بودلر به مناسبت انتشار گل*های اهریمنی به محاکمه خوانده شد و انتشار این کتاب به آن صورت که بود ممنوع گردید. ویکتور هوگو درباره او می*گوید «با شعر بودلر هیجان تازه*ای در نظم فرانسه راه یافته است».
مجموعه*های مهم شعر او عبارتند از: تابلوهای پاریس، شراب، عصیان مرگ و سنگفرش*ها، بودلر همه عمر عاشق رنج و نومیدی و مرگ بود و به همین دلیل در 46 سالگی به سراغش آمد و تن رنجور او را، که در آن، یکی از درخشان*ترین نبوغ*های ادبی جهان خانه داشت، با خود همراه برد