بیوگرافی یا زندگی نامه ویکتور ماری هوگو

ویکتور ماری هوگو (1885-1802) شاعری است بزرگ، نمایش نویس و رهبر نویسندگان مکتب رمانتیک در دوران بازگشت سلطنت. انقلاب 1848 و کودتای ناپلوئون سوم، در تحولات فکری او بسیار موثر بودند و*اندیشه او را در مسیر جمهوری خواهی و آزادی طلبی*انداختند. در دوران امپراتوری دوم چند سالی را در تبعید به سر برد و با افکاری روشن تر و نیرومندتر، در دوران جمهوری سوم به فرانسه بازگشت و بقیه عمر را با عزیت و احترام زندگی کرد و به شهرت جهانی دست یافت.

شرح مکمل :

ویکتور هوگو در روز بیست وششم ماه فوریه سال 1802 میلادی در شهر بزانسون از شهرهای فرانسه تولد یافت. پدرش کنت هوگو هنگام تولد او رئیس دسته ای از پیاده نظام بود و بعد از آن به درجه ژنرالی رسید، وقتی که او به جهان چشم گشود ناپلئون اول بر فرانسه حکمروای مطلق بود و این حکمروایی تا سال 1814 دوام یافت.

روزهای کودکی هوگو ایام عظمت و جهانگیری ناپلئون بود. در سفرهایی که با مادر خود از دنبال پدر در فرانسه، ایتالیا و اسپانی می کرد آثار قدرت و بزرگی ناپلئون را به چشم می دید. خانواده هوگو در سال 1811 پس از سفر کوتاهی به ایتالیا به اسپانی منتقل شد، چه در آن هنگام ژوزف بناپارت برادر ناپلئون به پادشاهی اسپانیا رسیده و پدر هوگو نیز ازجمله همراهان وی بود اما سال بعد هوگو همراه مادر به پاریس بازگشت و با یکی از برادران بزرگ خود به نام اوژن به مدرسه شبانه روزی داخل شد تا خود را برای ورود به دارالفنون پاریس آماده کند. نخستین آثار وی از نظم و نثر با آنکه زاده فکری جوان بود مایه شهرت او شد.


در سال 1822 قسمتی از دیوان اغانی و قصائد خود را که در آن از خاندان بوربن هواخواهی کرده بود انتشار داد و بدین سبب لوئی هجدهم برای او سالی هزار فرانک وظیفه سالانه معین کرد. در سال 1882 که هوگو به هشتاد سالگی رسید فرانسویان به افتخارش جشن ها گرفتند و ششصد هزار تن از مردم پاریس و ولایات فرانسه برای تهنیت برابر خانه اش گرد آمدند و از دیدار وی چون در ایوان خانه اش ظاهر شد فریادهای شادی برآوردند.

سرانجام در روز جمعه 22 ماه مه 1885 در خانه خویش در کوچه ایلو در پاریس که امروز به خیابان «ویکتور هوگو» معروف است بدرود زندگانی گفت. تشییع جنازه اش با شکوه و جلالی که تا آن روز در فرانسه نظیر نداشته است صورت گرفت. جسدش را به مراتب دوازده تن از معاریف و شاعران زمان به زیر طاق نصرفت بردند و یک شب آنجا زیارتگاه عامه بود. روز بعد نیز او را چنانکه خود وصیت کرده بود در تابوت گدایان ولی باشکوه تمام به محل پانته ئون که آرامگاه بزرگترین مردان فرانسه است بردند و به خاک سپردند. پنجاه هزار فرانک از دارائیش نیز به دلخواه میان فقیران تقسیم گردید. تا پایان قرن نوزدهم چنان می نمود که هوگو نمرده است، زیرا گذشته از 67 مجلد آثار وی که در حیاتش انتشار یافته بود آثار منظوم و منثور چاپ نشده اش پیاپی منتشر می شد. از کتب او می توان: آخرین روز یک محکوم، نتردام دوپاری، کلود ولگرد، بینوایان، ناپلئون کوچک، تیره بختان، کارگران دریا، مردی که می خندد، تاریخ یک جنایت، رفتارها و گفتارها، نودوسه، تئاتر آزاد شده، عاقبت شیطان، مشهودات، در سفر، آلپ و پیرنه، فرانسه و بلژیک، سال های شوم و غیره را نام برد و از آثار منظوم او می توان درام کرمول، ماریون دولرم، برگ های خزان، شاه تفریح می کند، لوکرس بورژیا و ماری توار، ریبلاس، نغمات سپیده دم، آوازهای درونی، آن ژلو و منظومه های تأملات را نام برد.